ito ang masarap basta summer, chillax lang ng chillax basta weekends. isip ko pa rin kasi parang estudyante pa talaga. minsan nga napapagkamalan pa nga akong estudyante. naks! nakakataba naman ng puso pero hindi ko na tinatanong kung bakit mukhang estudyante pa ako, basta yun na yun. sa panahong din ito umuuwi mga pamangkin ko para magbakasyon dito sa bahay ng lola namin. isa na yan sa mga dahilan kung bakit mahilig akong tumambay dito. nasisiyahan kasi akong makipag-usap sa mga pamangkin ko. oo, kahit 3 years old pa, kinakausap ko. totoo kasi yung mga sinasabi nila. nawawala ang problema ko sa tuwing naririnig ko mga kwento nila, wala kasi silang mga kinu-kwentong mga problema, lahat positive vibes, lahat masaya. parang ako si wendy at sila ang peter pan.
syempre minsan chini-check (di ko alam tagalog nito) mga ugali nila. iba na kasi mga kabataan ngayon kaya palagi kong pinagsasabihan sa pagiging magalang. sa tuwing kakausap sa mas matanda, dapat may address. kung sa tagalog, may po at opo, sa amin naman mga bisaya, hindi mwawala yung address. halimbawa, pag tatanungin ng erpat kung san nanggaling. dapat ang sagot ay may papa sa huli: didto ilang lola Pa (doon po kina lola po). mga simpleng bagay yan na dapat itanim sa puso at utak sa mga bata.
ang asal o ugali ang pinaka-importante na tignan sa isang tao, hindi ang mukha nito o estado sa buhay. Apir.
